Ścianki działowe: jak budować? kompletny poradnik praktyczny

JAK POWINNA WYGLĄDAĆ ŚCIANKA DZIAŁOWA? JAKIE MATERIAŁY I NARZĘDZIA BĘDĄ NIEZBĘDNE? JAKI RODZAJ ŚCIANKI DZIAŁOWEJ POSTAWIĆ W MIESZKANIU? Z TREŚCI PORADNIKA DOWIESZ SIĘ, JAK POSTAWIĆ ŚCIANKI DZIAŁOWE METODĄ „NA SUCHO” I „NA MOKRO” ORAZ POZNASZ  ODPOWIEDZI WIELE INNYCH PYTAŃ KTÓRE SPĘDZAJĄ SEN Z POWIEK LAIKOM.

Ścianki działowe to niezbędny element każdego mieszkania. Pozwalają podzielić przestrzeń i wyznaczyć pomieszczenia o konkretnej funkcji. Dają poczucie intymności, swobody i prywatności. Pomagają też racjonalnie i optymalnie zagospodarować dostępny metraż. Postawienie ścianek działowych nie jest trudne, pod warunkiem, że wiesz, jak się do tego zabrać, masz na nie plan i niezbędne materiały. Zobacz artykuł opisujący alternatywne rozwiązanie: ściany przesuwne w domu.

Ścianka działowa a ściana nośna

Ściany są podstawowym elementem konstrukcyjnym budynku. Ze względu na funkcje, jakie pełnią, dzieli się je na nośne i działowe. Mury nośne przejmują obciążenia innych elementów budynku, natomiast działowe – nie. Przegrody stawiane wewnątrz obiektów dzielą dostępną przestrzeń w obrębie poszczególnych kondygnacji na konkretne pomieszczenia o określonych funkcjach. Nie wszystkie ściany wewnątrz budynku są przegrodami działowymi, część to także elementy nośne. Trzeba o tym pamiętać, zwłaszcza planując wyburzanie ścian wewnątrz mieszkania i zmianę funkcji użytkowej pomieszczeń.

Ścianka działowa: z czego to się robi?

Ścianki działowe nie mogą przekraczać ciężaru, jaki może przyjąć konstrukcja domu, dlatego przed wstawieniem nowych elementów, w szczególności wykonanych z ceramiki czy betonu, trzeba skonsultować się z architektem czy osobą posiadającą uprawnienia budowlane. Odczytując plany domu, będzie mogła obliczyć nośność budynku, jak i samej ściany. Warto sięgać po nowoczesne, lekkie konstrukcje, które charakteryzują się dobrą wytrzymałością i niewielkim ciężarem. Do wznoszenia ścianek działowych idealnie nadają się różnego rodzaju betonowe bloczki z porowatą strukturą, np. Ytong, Silka czy nieco inne - Pro Monta.

Ścianka szklana, z płyt g-k czy ceglana?

Masa stawianej przegrody zależy przede wszystkim od materiału, z którego będzie wznoszona oraz od jej grubości i wielkości. Do najcięższych materiałów należą: cegły, pustaki ceramiczne i betonowe, płyty i bloczki betonowe czy pustaki szklane. Niską masą charakteryzują się bloczki i płyty gipsowe (płyty Pro Monta) oraz płyty gipsowo-kartonowe.

Wytrzymała ścianka działowa: jakie materiały?

Wpływ na trwałość eksploatacyjną ścianki działowej ma przede wszystkim materiał, z którego została wykonana. Większą podatnością na uszkodzenia mechaniczne wyróżnia się karton-gips niż cegła czy pustak. Ścianki działowe mogą ulegać zniszczeniu na skutek nieprawidłowej budowy, wad materiału i działania sił całej konstrukcji. Pojawiają się wtedy pęknięcia, szczeliny czy wybrzuszenia na powierzchni. Mogą także następować uszkodzenia mechaniczne wynikające z niewłaściwej eksploatacji, np. niewłaściwie wywiercone otwory montażowe, uderzenia tępymi czy ostrymi narzędziami.

Odpowiednia ognioodporność ścian działowych

To zdolność ścianki działowej do odpowiedniego zachowania w razie pożaru. Przegroda przestanie spełniać swoją funkcję, a przede wszystkim może stanowić zagrożenia dla życia i zdrowia przebywających wewnątrz budynku, gdy utraci stateczność, zacznie się zniekształcać, powstaną pęknięcia i szczeliny lub oderwie się od konstrukcji. Odporność ogniową ścianek działowych, a także innych elementów budynku, ocenia się w dwóch bądź trzech kryteriach i jest to czas mierzony od rozpoczęcia pożaru do osiągnięcia jednego z trzech kryteriów granicznych: nośności ogniowej, szczelności ogniowej i izolacyjności ogniowej. Czas podawany jest w minutach.

Niska nasiąkliwość i dobra paroprzepuszczalność

Ściany, podobnie jak inne elementy konstrukcyjne domu, nie powinny mieć tendencji do wchłaniania wody, a więc muszą wyróżniać się niską nasiąkliwością. Dzięki temu materiał szybko odparowuje i wysycha. Dobra paroprzepuszczalność pozwala ścianie swobodnie oddychać, co ma znacznie dla panującego wewnątrz mieszkania klimatu i wpływa na jakość powietrza. Dzięki niskiemu współczynnikowi nasiąkliwości ściana szybko wyschnie po malowaniu czy tapetowaniu.

Odpowiednia izolacja akustyczna

Materiały, z których wykonano przegrodę działową wpływają ilość dźwięków przenikających z jednego do drugiego pomieszczenia. Dobrą izolacją akustyczną powinna się przede wszystkim wyróżniać ściana dzieląca łazienkę i toaletę od innych pomieszczeń czy ściany w pokojach w biurze. Izolację dźwiękową zapewniają same materiały konstrukcyjne bądź ich uzupełnienie w postaci np. wełny mineralnej.

Dobra izolacja termiczna

To szczególnie istotny parametr, jeśli ściana dzieli pomieszczenie ogrzewane i nieogrzewane. O izolacyjności termicznej decyduje stopień przenikania zimna do wnętrza ciepłego i uciekania ciepła na zewnątrz. Dobrymi izolatorami są styropian, wełna celulozowa, wełna mineralna, drewno czy wąska przerwa wypełniona suchym powietrzem.

Rodzaje ścianek działowych

Przegrody działowe można wykonać z różnych materiałów. Obok tradycyjnych ścian murowanych dostępne są nowoczesne rozwiązania oparte na technologii szkieletowej bądź lekkie konstrukcje ze specjalnego betonu komórkowego.

Ścianki działowe murowane

Mury dzielące kondygnację na konkretne pomieszczenia można wznosić nie wcześniej niż po zakończeniu budowy ścian konstrukcyjnych. Wyjątek stanowią elementy gipsowe, które można montować dopiero po nakryciu budynku dachem.

Ścianki działowe murowane mogą być wykonane z:

• ceramiki (glina poddana odpowiedniej obróbce, uformowaniu i wypaleniu w bardzo wysokiej temperaturze) – cegła ceramiczna pełna, cegła dziurawka, cegła kratówka, pustak ceramiczny (Porotherm, UNI, kształtki murowe);
• silikatu (materiały wapienno-piaskowe) – cegła pełna, bloki drążone z otworami;
• betonu – płyty, bloczki i pustaki (Ytong nadają się do murowania na cienkie spoiny w systemie na wpust i pióro, ponieważ elementy mogą mieć profilowaną powierzchnię czoła);
• autoklawizowanego betonu komórkowego (poddany specjalnej obróbce cieplnej) – płytki ścienne o niewielkiej masie, ale wysokiej izolacji termicznej, akustycznej i wytrzymałości. Nadają się do zawieszenia instalacji sanitarnej lub elementów centralnego ogrzewania;
• szkła – luksfery (wykonane są z połączonych ze sobą termicznie dwóch niczym nieróżniących się wyprasek szklanych z zachowaniem hermetycznie zamkniętej przestrzeni wewnątrz wypełnionej suchym powietrzem);
• gipsu – bloczki i płyty Pro Monta (to niewielkich wymiarów płyty gipsowe, które produkowane są w dwóch rodzajach: O z piórem i wpustem owalnym lub T z piórem i wyżłobieniem trapezowym.

Ścianki działowe w systemie szkieletowym

Tego typu konstrukcje nie wymagają stosowania zapraw i murowania, dlatego można je wykonywać już po nałożeniu tynków na ściany nośne. Ścianki działowe w systemie szkieletowym montuje się na sucho, używając profili metalowych bądź drewnianych desek na stelaż oraz specjalnych lekkich płyt na poszycie.

Na pokrycie szkieletu stosuje się:

• Płyty gipsowo-kartonowe – jako materiał budowlany mają postać prostokątnych arkuszy o różnych wymiarach. W procesie produkcyjnym gips mieszany jest z suchymi i mokrymi odpadami produkcyjnymi, a następnie poddawany specjalnemu prażeniu, pod wpływem którego powstaje z niego gips sztukatorski. Ten mieszany jest z kolejnymi składnikami i formowany na pasy o odpowiedniej grubości i szerokości. Po stwardnieniu materiał jest docinany na płyty.

Płyty gipsowo-kartonowe zbudowane są z cienkiej papierowej warstwy wewnętrznej oraz dwóch warstw gipsu po obu stronach. Wytrzymałość rdzenia z papieru zapewnia budowa w postaci plastra miodu. Płyty gipsowo-kartonowe dostępne są w różnych odmianach. W zależności od wytrzymałości wyróżnia się płyty GKF (o zwiększonej odporności na uszkodzenia mechaniczne i długotrwałe działanie ognia) oraz GKBI (o podwyższonej odporności na działanie wilgoci). Do łazienek i kuchni najczęściej stosuje się płyty impregnowane w kolorze zielonym lub z zielonymi oznaczeniami, o symbolu GKBI, natomiast do pomieszczeń suchych nadają się klasyczne płyty GKB w kolorze szarym, GKF – czerwone lub z czerwonymi oznaczeniami, oraz GKFI – odporne na działanie wilgoci i ognia zielone płyty z czerwonymi napisami.

• Płyty gipsowo-włóknowe – to materiał budowlany o wszechstronnym zastosowaniu, który ze względu na swoją budowę jest bardziej wytrzymały na uszkodzenia mechaniczne niż płyty gipsowo-kartonowe. Panele wykonane są z mieszanki gipsu i włókien celulozy ze zmielonego papieru. W procesie produkcji składniki miesza się z wodą i poddaje obróbce pod wysokim ciśnieniem. Po przeschnięciu płyty są impregnowane. Włókna papieru umacniają i usztywniają płytę na całej powierzchni, dlatego konstrukcja może unieść większe obciążenia pionowe (mocowane na wkrętach) niż płyta gipsowo-kartonowa. Płyty gipsowo-włóknowe produkowane są w sposób ekologiczny, z papieru z recyklingu oraz wody. Nie zawierają kleju ani toksycznych związków. Są nieszkodliwe dla zdrowia, dlatego można z nich wykonywać ściany w całym domu. W wyniku przenikania gipsu do włókien, materiał ten wykazuje wysoką odporność na działanie ognia – jest zatem zarówno płytą budowlaną, jak i ognioochronną. Wykazuje dobrą izolacyjność termiczną i dźwiękową. Posiada jednorodną strukturę po obydwu stronach.

• Płyty drewnopochodne (OSB, sklejka) – to materiał kompozytowy wykorzystywany do różnego rodzaju prac budowlanych, remontowych i wykończeniowych. Płyty OSB powstają ze skrawanych wiórów łączonych syntetycznym spoiwem, najczęściej żywicą w kilkuwarstwowe panele. Płyty drewnopochodne OSB także mają swój wewnętrzny podział, według którego jedne nadają się wyłącznie do stosowania w pomieszczeniach suchych, a inne mogą być używane w warunkach wilgotnych. W krajach skandynawskich są powszechnie wykorzystywane jako uzupełnienie lekkich szkieletów drewnianych w budownictwie jednorodzinnym.

Montaż ścianki działowej ''krok po kroku''

Jak stawiać ściankę działową z bloczków betonu komórkowego Ytong?

Elementy murowe wykonane są z komórkowego o dobrych parametrach technicznych. Bloczki Ytong dostępne są najczęściej w rozmiarze: 59,9 x 39,9 cm, co daje stosunkowo niskie zużycie materiału podczas budowy ściany. Bloczki są lekkie i poręczne, więc można swobodnie postawić ściankę samodzielnie, nawet w najwyższym rzędzie, tuż przy łączeniu z sufitem. Ze względu na lekkość, ściana w systemie Ytong nie obciąża znacznie konstrukcji stropu i całego budynku. Jest lżejsza od innych rozwiązań tego typu o ponad 60%.

Bloczki wykazują wysoką paroprzepuszczalność i najwyższą klasę odporności na ogień. Są również odporne na działanie wilgoci. Producent wskazuje wysoką izolacyjność akustyczną bloków, niemniej wśród użytkowników pojawiają się uwagi, że mogłaby być ona lepsza.

Ogromną zaletą bloczków betonu komórkowego jest wygoda ich układania, bowiem elementy posiadają na ściankach pionowych po jednej stronie wpust, a po drugiej pióro. Dzięki temu ogranicza się zużycie zaprawy murarskiej, ponieważ powierzchni pionowych elementów nie pokrywa się spoiną. Zaprawę nakłada się wyłącznie na powierzchnie poziome kolejnych elementów. Wyjątek stanowią miejsca łączenia ze ścianą nośną. Ścianę działową w systemie Ytong układa się sprawnie, szybko i czysto.

Jakie materiały i narzędzia będą niezbędne do postawienia ścianki działowej w systemie Ytong?

Narzędzia:

• wiadro (do wymieszania zaprawy);
• wiertarka z mieszadłem (do wymieszania zaprawy);
• klasyczna kielnia lub specjalna kielnia systemowa Ytong (do nakładania cienkiej warstwy zaprawy między bloczki);
• poziomica (do sprawdzenia pionu i poziomu stawianej ściany);
• ołówek (do zaznaczenia miejsca docięcia bloczków);
• miara (do zwymiarowania bloczka pod docięcie);
• piła do cięcia (do docięcia bloczka pod wymiar);
• sznurek murarski (do wyznaczenia linii ściany działowej);
• packa do szlifowania (do przeszlifowania powierzchni dociętych bloczków);
• prowadnica kątowa (do równego docięcia betonowych elementów);
• metalowe łączniki i gwoździe (do zakotwiczenia ściany i połączenia ze ścianą nośną);
• gumowy młotek (do odpowiedniego ułożenia betonowego bloczka).

Materiały:

• zaprawa (zaprawy do murowania ścian działowych dzielą się na zwykłe i lekkie, stosowane do grubych spoin, oraz specjalne przeznaczone do spoin cienkich. Najczęściej stosowane są zaprawy z kruszywa mineralnego – cementowe i cementowo-wapienne. Można także wiązać elementy konstrukcyjne na zaprawę gipsową lub gipsowo-wapienną);
• bloczki betonowe Ytong;
• pianka montażowa, wełna mineralna bądź inny elastyczny materiał, np. akryl;
• papa w rolce.

Stawianie ścianki działowej krok po kroku

1. Przygotuj wszystkie materiały i narzędzia, by mieć je pod ręką, ale ułóż je w taki sposób, by zapewnić sobie wygodny pas roboczy. Nic nie powinno przeszkadzać Ci w swobodnym poruszaniu się przy miejscu wznoszenia ściany działowej.

2. Rozciągając sznurek murarski, wyznacz miejsce dla ścianki działowej. Oba końce sznurka przybij gwoździem do naprzeciwległych ścian nośnych kilka centymetrów ponad warstwą podłogi, zachowując poziom. W ten sposób wyznaczasz linię przebiegu ściany.

3. Przygotuj zaprawę murarską zgodnie z instrukcją na opakowaniu. Zaprawa powinna być dobrze wymieszana i mieć konsystencję gęstej śmietany, bez grudek. Użyj do tego wiertarki z mieszadłem.

4. Dotnij papę z rolki na długość ściany, którą planujesz postawić i grubość nieco większą niż bloczek Ytong.

5. Za pomocą kielni nanieś warstwę zaprawy na grubość betonowego bloczka wzdłuż rozciągniętego sznurka.

6. Następnie rozwiń dociętą warstwę papy na zaprawę.

7. Na papę nałóż kolejną warstwę zaprawy i zacznij ustawiać pierwszy bloczek.

8. Ustawianie rozpocznij od ściany nośnej w kierunku planowanego końca ściany działowej. Pierwszy bloczek powinien być cały i ustawiony wpustem do ściany nośnej. Przy użyciu poziomicy wypoziomuj postawiony bloczek i w razie potrzeby dobij gumowym młotkiem. Nie wolno używać zwykłego stalowego młotka, ponieważ uszkodzi powierzchnię bloczka. Dostaw następny betonowy klocek, łącząc pióro poprzedniego bloczku z wpustem w nowym. Na powierzchni ścianek poziomych nie nakładaj zaprawy. I tak dostawiaj kolejne bloczki aż do końca wyznaczonego miejsca.

9. Regularnie sprawdzaj poziomicą pion i poziom ustawionych bloczków i od razu koryguj błędy.

10. Jeśli ostatni bloczek Ytong nie wchodzi cały, zmierz miejsce i dotnij odpowiedni kawałek. Na bloczku można zaznaczyć ołówkiem miejsce docięcia. Elementy są łatwe w obróbce, dlatego możesz swobodnie dociąć bloczek piłą ręczną. Dla wygody i pewności idealnie równego docięcia użyj prowadnicy kątowej. Przeszlifuj pacą powierzchnię po docięciu.

11. Zacznij układać kolejną warstwę od ściany nośnej. Pamiętaj o zachowaniu przewiązania - spoiny kolejnych warstw nie mogą się pokrywać. Najlepiej przetnij bloczek w połowie. Nanieś warstwę zaprawy za pomocą kielni bądź specjalnej kielni systemowej Ytong na fragment poprzedniej warstwy i postaw połowę bloczka. Kolejne elementy powinny być już całe, chyba że ostatni wymaga docięcia, by zachować właściwą długość ściany.

12. Nie zdziw się, gdy w ostatnim całym bloczku w czole ściany działowej pozostaną pióra. Lepiej pozostawić pióro, które można sprawnie i szybko zeszlifować niż wpust, który trzeba byłoby uzupełniać tynkiem. Co ważne, przegroda działowa znacznie lepiej trzyma się ściany nośnej od strony wpustowej.

13. Po nałożeniu drugiej warstwy ścianki, skontroluj czy zachowany jest poziom i pion.

14. Ściany działowe z nośnymi łączy się na dotyk przy użyciu łączników LP 30. Zegnij metalowy łącznik pod kątem prostym na kształt litery L, a następnie przytwierdź do kąta między ścianą nośną a przegrodą działową. Element łącznika, który ma leżeć na powierzchni drugiej warstwy ściany działowej, połóż na zaprawie. Drugą część przylegającą do ściany nośnej przybij gwoździem. Jeśli w momencie wznoszenia ścian nośnych był już plan, gdzie mają stać przegrody działowe, stalowe kształtki można było wmurować w co drugą spoinę w miejscu, gdzie one staną.

15. Ustawiaj kolejne warstwy ściany, wstawiając w co drugą spoinę metalowy łącznik.

16. Ścian działowych nie można murować na styk ze stropem, ponieważ nieustannie pracująca konstrukcja domu mogłaby spowodować pękanie przegrody działowej. Należy pozostawić szczelinę grubości 1-3 cm między stropem a ostatnią warstwą ściany działowej. Szczelinę wypełnij elastyczną masą, np. akrylem, pianką montażową, lub wełną mineralną.

17. Ścianka stoi, więc wypełnij wszystkie szczeliny na powierzchni zaprawą.

18. Gdy wszystko wyschnie, można rozpocząć tynkowanie.

Jak stawiać ściankę działową w suchej zabudowie z płyt gipsowo-wiórowych?

Ściany stawiane z cienkich płyt gipsowo-wiórowych czy też gipsowo-kartonowych zwiększają powierzchnię użytkową pomieszczeń w porównaniu z konstrukcjami budowanymi tradycyjną metodą „na mokro”. Ze względu na zastosowaną technologię oraz sposób montażu „na sucho” przegrodę taką stawia się znacznie szybciej i sprawniej niż ścianę murowaną (nic nie musi schnąć). Dodatkowo można ją szybko zdemontować, by zmienić funkcjonalność pomieszczeń.

Konstrukcja nośna do płyt (czyli inaczej stelaż) musi być wykonana z elementów drewnianych bądź metalowych profili (najczęściej U- i C-kształtnych). Zastosowane w stelażu drewno musi być suche i zaimpregnowane, by nie stało się pożywką dla insektów. Podobnie elementy stalowe powinny być zabezpieczone przed korozją. Do montowania koniecznie trzeba stosować materiały do tego przeznaczone – kołki i wkręty. Pionowe słupy drewnianej konstrukcji nośnej należy przymocować do stropu i podłogi specjalnymi gwoździami bądź kątownikami.

Poniżej znajduje się instrukcja, jak stawiać ścianę działową w suchej zabudowie z podwójną konstrukcją. Daje ona możliwość przeprowadzenia przewodów instalacji elektrycznej wewnątrz.

Narzędzia:

• paca;
• miara;
• poziomica;
• ołówek;
• specjalny nóż do docinania płyt gipsowo-wiórowych;
• wkrętarka;
• kołki samogwintujące lub wkręty;
• sznurek farbowany;
• młotek;
• kliny;
• wyciskacz do mas;
• wiertarka z otwornicą.

Materiały:

• płyty gipsowo-wiórowe;
• stalowe profile U i C lub drewniane deski do konstrukcji nośnej ściany;
• paski cienkiej wełny mineralnej lub taśma uszczelniająca;
• specjalna spoina do płyt gipsowo-wiórowych;
• klej do spoin.

1. Zgodnie z projektem domu bądź własnym projektem na ścianę działową zmierz miarą, gdzie będzie znajdowała się nowa przegroda. Zaznacz przebieg ściany farbowanym sznurkiem. Możesz go zrobić, maczając sznurek murarski w talku lub roztartej kredzie (pod warunkiem, że podłoga nie jest biała i pozostanie widoczna linia – przebieg przegrody działowej).

2. Zmierz za pomocą miary, a potem sprawdź poziomicą i zaznacz ołówkiem przebieg przegrody na ścianie nośnej, czyli miejsce połączenia obu ścian.

3. Dotnij stalowy profil U na wymiar długości przegrody, a następnie podklej go od spodu, czyli w miejscu przylegania do podłogi, specjalną taśmą uszczelniającą. Dotnij na odpowiednią szerokość pas wełny mineralnej i rozłóż go wzdłuż śladu po sznurku, czyli na przebiegu ściany działowej. Elementy te układa się w celu spełnienia wymogów izolacyjności akustycznej, a także ochrony przeciwpożarowej.

4. Docięty profil U zamocuj na podłodze tak, by przykrywał linię po sznurku. Użyj do tego kołków rozporowych lub kołków wstrzeliwanych do podłoża. Pamiętaj o zachowaniu odpowiedniej długości odstępów między kolejnymi mocowaniami. Odległości te nie mogą przekraczać 70 cm. Profil ten będzie prowadnicą dla rzędu słupków profili C.

5. W zaznaczonym ołówkiem miejscu na ścianie przymocuj pionowo profil C. Koniec stalowego elementu C powinien leżeć na końcu profilu U, tuż przy zbiegu ściany z podłogą. Oba profile powinny być ze sobą idealnie zestawione, zachowując pion i poziom. Profil C do ściany mocuj w odległościach maksymalnie 100 cm, za pomocą kołków. Jeśli podłoże jest nierówne, koniecznie zmniejsz odległości między mocowaniami. Jeśli o tym zapomnisz, profil będzie się odkształcał i sprężynował, a to znacznie pogorszy jakość stawianej ściany działowej.

6. Kierując się tymi samymi zasadami, zamocuj profil U i skrajny C do sufitu. Następnie z zachowaniem odległości na grubość ściany, przytwierdź wszystkie elementy stelażu równolegle do już zamocowanej konstrukcji nośnej. W ten sposób powstanie podwójna konstrukcja.

7. W stalowe profile U umiejscowione na stropie i podłodze powkładaj kształtki C. Pamiętaj, że pionowe stalowe profile C powinny być o około jeden centymetr krótsze, by luźno pracowały w profilu U, ale z niego nie wypadały. Nie mocuj ich na stałe do profilu U-kształtnego, ponieważ muszą się poruszać! Między kolejnymi elementami zachowaj odległość 60 cm. Tym samym zakończona jest konstrukcja nośna dla ściany z płyt i można rozpocząć układanie poszycia.

8. Po wymierzeniu wysokości ściany dotnij płytę na wymiar, chyba że masz już płyty docięte na zamówienie. Docinanie płyt gipsowo-wiórowych jest łatwe i szybkie. Po zmierzeniu wystarczy specjalnym nożem ciąć płytę wzdłuż poziomicy lub łaty. Pamiętaj, by płytę umieścić na wygodnej wysokości – np. na palecie, z którą dostarczony był materiał. Po zarysowaniu płyty, trzeba ją w tym miejscu energicznie złamać. Można podeprzeć miejsce poziomicą, by przypadkowo nie uszkodzić panelu bądź nie rozszarpać cięcia.

9. Pierwszą, już dociętą na wymiar płytę gipsowo-włóknową układamy tuż przy ścianie nośnej, ustawiając pod nią mały klin – tak, by nie przylegała bezpośrednio do podłogi, ale pozostawiała szczelinę. Tę czynność trzeba powtarzać przy każdym kolejnym panelu. Do mocowania poszycia stosuje się wkręty samogwintujące. Pamiętaj, że panele przytwierdza się wyłącznie do pionowych profili C, nigdy do U! Odstęp między wkrętami powinien wynosić do 60 cm. Dla wygody możesz narysować ołówkiem linię, gdzie powinny być mocowane wkręty. Przyleganie krawędzi każdej z płyt do profilu musi wynosić co najmniej 1,5 cm.

10. Przygotuj wyciskacz do mas oraz odpowiedni klej do spoin do płyt gipsowo-włóknowych. Nanieś cienką warstwę kleju do spoin na krawędź pierwszej ułożonej płyty, w miejscu, gdzie łączyć się będzie z kolejną.

11. Dostawiaj kolejne płyty, pamiętając o klinach przy podłodze oraz kleju do spoin.

12. Po zakończeniu jednej strony konstrukcji możesz wewnątrz przeprowadzić przewody instalacji elektrycznej, wykorzystując otwory w profilach C. Jeśli potrzebujesz wyciąć otwór na puszkę gniazda, to dobry moment. Zmierz, gdzie powinna być i otwornicą zamocowaną na wiertarce wytnij odpowiednią dziurę.

13. Wewnątrz konstrukcji możesz ułożyć wełnę mineralną, by zwiększyć ognioodporność oraz dodatkowo wytłumić przegrodę.

14. Po zamocowaniu wszystkiego, co miało znaleźć się wewnątrz konstrukcji ściany działowej, możesz przejść do przytwierdzania płyt po drugiej stronie przegrody. Stosuj te same zasady.